رای من سبز بود،

سرخش کردند.

ولی می دانم در نهایت روزی به حرمت سپیدی دست های خالیم،

سلاحشان را زمین خواهند گذاشت.

ساعت سه صبحه. دارم لوازم سفره عقد رو تزئین می کنم. چسب حرارتی کلی تاحالا انگشتامو سوزونده،‌ چشمام پر از اشک شوق میشه وقتی یادم می افته چه شبهایی....چه شبهایی....چه شبهایی تو بیدارترین رویاهام خواب چنین شبهایی رو هم نمی دیدم. دوستت دارم زیییییییییییییییییییییییییییییییییییییییییییاد.

تنها تنها رقصیدم

خانه سرد است. خالی است. تاریک است. از پنجره ها دیگر لامپ بزرگ درون خانه دیده نمی شود. اجاق خاموش است. از دودکش خانه هم دیگر دودی بیرون نمی آید.

دیروز رفتی و با خود تمام گرما و تمام روشنی ها را بردی و من دیشب چقدر سردم بود. زیر سه پتو, زیر سه پتوی خیس, تا صبح لرزیدم.

من تنهام. تنها شدم. ساده تر از آنچه می پنداشتم پیش آمد.

"آن که می گوید دوستت می دارم, دل اندوهگین شبهایی است که مهتابی ندارند. عشق را ای کاش زبان سخن بود."

دوستت دارم های من اما از دل اندوهگینی شبهای تاریکم نیست, شبهای من به کورسوی فانوسی هم روشن می شوند; دلم اما فقط به دل تو روشن است. به چشمهایم که نگاه کنی, می شنوی; عشق من سکوت نمی کند, فریاد می زند.

بهمن ماه، سپیدی برف ، سرخی عشق...

چهار ساله می شویم. تو با من بگو، چهار سالگی یعنی مرگ یا جاودانگی ؟

كدام پرنده ،‌كدام بال، تو را به اوجي خواهد برد كه عشق من مي تواند؟

كدام آتش،‌ شور رقص كدام شعله،‌گرمي آغوشم را به يادت خواهد آورد؟‌

كدام نغمه،‌ كدام پرنده قادر به تكرار آواز خاموش دستهايمان در شبي تاريك خواهد بود؟

كدام جاده،‌كدام راه،‌ لذت سفري كوتاه با تو را برايم تكرار خواهد كرد؟

حال كه پرنده ها ناتوانند و ‌آتش ها سرد. نغمه ها ساكت و جاده ها خلوت،‌كاري بكن. پيش از آن كه آخرين ماههايمان بگذرد كاري بكن. اگر مي توانستم ...
--------------------------------------------------------------

پي نوشت :‌ اين را ديشب گفتم،‌در تاريكي مطلق ،‌فقط توان برخاستن و نوشتنش نبود. نمي دانم شايد ديشب اميدوارانه تر بود،‌شادتر شايد،‌يا غمگين تر. هرچه كه بود همان خواب سه ساعته را هم از چشمم ربود،‌وقتي كه فهميدم فقط 6 ماه مانده. 6 ماه...

فال قهوه



مهم نیست، من هم فالهایی را که به ما باوری ندارند، باور نمی کنم...

اي كاش...


كاش عطر نان تازه بودم در خانه ات،
يا طعم همان غذايي كه تو بيشتر دوست مي داري،

كاش آغوشم پناهي بود براي خستگي هايت،‌
كاش آغوشت پناهي بود براي ترس هايم،
تا بي كسي ها و دلتنگي هاي روزانه و گاه چند روزه ام را سير در آن گم كنم،
وقتي كه از راه مي رسيدي

كاش مي شد دست هايم را به اندازه تو از هم باز كنم،
هر بار كه كليد آغوشم را در قفل مي چرخاندي وقت آمدن،
كاش با همه وجود "خوش آمدي"‌ مي شدم، مانند زني عاشق
و كودك وار همه شادي ام را از ته دل مي خنديدم

كاش مي شد ‌ پشتم باشي،‌ پناهم،‌مردم.
كاش مي شد به تو تكيه كنم و زن شوم...زن بمانم
كاش مي شد احساس شادماني ات را به نام بزنم و ...تو مردم شوي

كاش هر بار كه مي آمدي اولين كسي بودم كه آغوش دلتنگي اش را برايت باز مي كرد
كاش هر بار كه مي رفتي آخرين كسي بودم كه تو را مي بوسيد

كاش آن دل دريايي ات مي دانست كه اين غريق آن قدر در آسمان دلش عشق دارد كه بلنداي عشقش سقف خانه اي باشد كه ديوارهايش را غرور تو مي ساخت
كاش مي شد بداني كه حتي هربار كه آنقدر از من خشمگيني كه خشم از نگاهت سرريز مي كند،‌ من دلم مي خواست كودكي داشته باشم كه با چشمهاي تو مرا نگاه مي كند.
كاش مي شد تمام اين سالهاي زيباي دوستي مان به عقب انداختن سرنوشت محتوم جدايي نباشد.
كاش مي دانستي من و تو به اندازه كافي قوي هستيم كه باهم تنها بمانيم،‌ به اندازه كافي رقيق هستيم كه عشق بورزيم،‌و به اندازه كافي گذشت داريم كه چشم ببنديم آنگاه كه بايد چشمها را بست...
كاش مي شد هربار كه اين نوشته را مي خوانم انقدر نزديك باشي كه ببوسمت و سير بخندم به اين همه نگراني كودكانه و زنانه دلم
كاش مي شد...

روزی خواهد آمد که ساده ترین مردم میهن من

روشنفکران ابتر کشور را

استنطاق خواهند کرد

و خواهند پرسید:

روزی که ملت به مانند آتش یک بخاری کوچک و تنها

فرو می مرد

به چه کاری مشغول بودید؟؟

------------------------------------

اتو رنه کاستیلو
شاعر گواتمالایی که با چریک ها در سال 1967 به قتل رسید

پيوست

خدا خدا مي كنم زير لب,

اي كاش دست بعدي كه به سويم دراز مي شود

دست تو باشد...........

من و سایه ها

من زیر سایه های خوش باوری آرمیده ام

و انگشتانم روی خاک

نقش افق را می کشند،

میعادگاه آسمان و دریا....

گاهی طفلی به شتاب می آید و کف کفش هایش نقش هایم را در هم میریزد

اما لبهایم

هیچگاه از گفتن آن جمله دو کلمه ای خسته نخواهند شد

و انگشتانم از نقش زدن و نوشتن

ذهن من بین خطوط، لابلای نقش ها

حک می شود

و عابران باز سرمی رسند

گاهی با حوصله تمام

تمام دست نوشته های ذهن مرا می خوانند

بعد

عاشقم میشوند

دست دراز می کنند

می خواهند همراهشان بروم

نه

نمی روم

نخواهم رفت

دست هایم را توی جیبم مخفی می کنم

(آن انشگتر سه تایی را هم یواشکی توی انگشت دست چپم می کنم)

نمی آیم!

می گویم از میان تمام شما

من با آن کسی خواهم رفت

که هرگز برای آن که همراهش بروم دستی دراز نکرد

او که همیشه دنبالش دویدم

نمی دانم اگر بایستم

اگر نتوانم

دستی دراز می کند برای بردنم؟

می گویند نه!

و دست دراز می کنند...

من اما

چشم انتظار توام

مسافر من

دریای من

امروز من

،

فردا را بی تو دوست ندارم. می فهمی؟

براي مرد تابستانهاي داغ و زمستان هاي سردم

در تاریکی چشمانت را جستم

در تاریکی چشم هایت را یافتم

و شبم پر ستاره شد.

تو را صدا کردم

در تاریکترین شب ها دلم صدایت کرد

و تو با طنین صدایم به سوی من آمدی.

با دست هایت برای دست هایم آواز خواندی

برای چشم هایم با چشم هایت

برای لب هایم با لب هایت

با تنت برای تنم آواز خواندی.

من با چشم ها و لب هایت

انس گرفتم

با تنت انس گرفتم،

چیزی در من فروکش کرد

چیزی در من شکفت

من دوباره در گهواره کودکی خویش به خواب رفتم

و لبخند آن زمانیم را

بازیافتم.

در من شک لانه کرده بود.

دست های تو چون چشمه ئی به سوی من جاری شد

و من تازه شدم من یقین کردم

یقین را چون عروسکی در آغوش گرفتم

و در گهواره سال های نخستین به خواب رفتم؛

در دامانت که گهواره رؤیاهایم بود.

و لبخند آن زمانی، به لب هایم برگشت.



با تنت برای تنم لالا گفتی.

چشم های تو با من بود

و من چشم هایم را بستم

چرا که دست های تو اطمینان بخش بود

بدی، تاریکی است

شب ها جنایتکارند

ای دلاویز من ای یقین! من با بدی قهرم

و ترا بسان روزی بزرگ آواز می خوانم.

صدایت می زنم گوش بده قلبم صدایت می زند.

شب گرداگردم حصار کشیده است

و من به تو نگاه می کنم،

از پنجره های دلم به ستاره هایت نگاه می کنم

چرا که هر ستاره آفتابی است

من آفتاب را باور دارم

من دریا را باور دارم

و چشم های تو سرچشمه دریاهاست

انسان سرچشمه دریاهاست.

-------------------

*شاملو*

شاهدان بی نشان دلتنگی

از آینه ام بپرس
از شانه ام
از بالشم
و از آن چراغ خواب غمگین بپرس
که شب و روز چند بار
مهرت انار دلم را می فشارد
و شیرآبه عشق سرخت
گناهم را رنگ آمیزی میکند!
و چند بار
جمله "عشقم دوستت دارم"
بی صدا لب هایم را تکان می دهد؟!

در انتهاي شب

لباس پوشيديم هريك با شتاب

تا خداحافظي كنيم...

ساقهايمان به هم ساييد

و سپيده در بستر غافلگيرمان كرد...

--------------------

*يك عاشقانه از شاعري ناشناس

عشقت...

به اينجا بيا و ببين كه عشقت

چگونه در چشمانم مي درخشد

از تنم متصاعد مي شود

در كلامم جاري مي شود

و از سر انگشتانم به همه جا مي چكد

بيا و ببين...

يار با ماست چه حاجت كه زيادت طلبيم

دولت صحبت آن مونس جان ما را بس

i lEFT A wOMAN wAITING...

I Left A Woman Waiting lyricsI left a woman waiting
I met her sometime later
She said, I see your eyes are dead
What happened to you, lover?
What happened to you, my lover?
What happened to you, lover?
What happened to you?
And since she spoke the truth to me
I tried to answer truthfully
Whatever happened to my eyes
Happened to your beauty
Happened to your beauty
What happened to your beauty
Happened to me
We took ourselves to someone's bed
And there we fell together
Quick as dogs and truly dead were we
And free as running water
Free as running water
Free as running water
Free as you and me
The way it's got to be
The way it's got to be, lover


---------------------------------

LEONARD COHEN

غوغا

در من اينك هزاران مجنون

سرگردان هزاران ليلي

هزاران بيابان را به هزاران جنون طي مي كنند.

هزاران ليلي

چشم انتظار هزاران مجنون

بخار از هزاران پنجره پاك مي كنند.

هزاران فرهاد

هزاران تيشه را به سينه مي كوبند

هزاران كوه از هزاران فرياد مي شكافند.

هزاران شيرين

تلخي هزاران ندامت را انگشت مي گزند.

و من

تنها مي شنوم

تنها نگام مي كنم.

هزار و يك شب قصه هايمان هم كه به پايان برسند<

آوارگي هاي اين شهرزاد سرگردان تمام شدني نيست كه نيست.

قطره قطره نفس

ای آشنای غریب،
قطره قطره

نشت کردی به داخل رگ هایم،
و جاری شدی چون خون ...
جاری باش
که اگر باز ایستی لحظه ای،
دیگر نفسی نتوانم کشید.

روياها

برای تحقق بخشیدن به رویاهایت،

دستان من لازم نیست،

دستان تو هستند،

امّا بدان،

که دستان من همیشه مراقب دستانت خواهند بود.


برای تحقق بخشیدن به رویاهایم،

دستان تو لازم نیست،

دستان من هستند،

امّا می دانم،

که دستان تو همیشه مراقب دستانم خواهند بود.

و بعد،

روزی که رویاهایمان به هم گره می خورند،

دستان تو ودستان من،

باهم،

و برای همیشه،

. نگاهبان رویاهایمان خواهند بود

شادي

جامم را که به جامت می­زنم،
برق شادی می­جهد؛

از شیار ما بین لحظه هایم،
نهر شادی می گذرد؛

تصویر داخل آینه،
به من لبخند می زند؛

وقتی که با تو ام.

انقدر که این بلاگر بازی در آورد، من میرم اینجا :

http://lilprince.blogfa.com/

برای تو

ای آغوشت امن ترین جای جهان،

بی تو آرام بودم، امّا آرامش با حضور تو عمیق تر است.

بی تو شاد بودم، امّا شادی در کنار تو پررنگ تر است.

بی تو خوشبخت بودم، امّا خوشبختی ِ با تو، دلچسب تر است.

بی تو من پری ِ کوچک ِ غمگینی نبودم، امّا بوسۀ آغازین ِ صبح ِ جدیدم، که تو به لب های من بخشیدی، مرا هزاران هزار روز، برای زندگی بس است.

دلتنگی یعنی اینکه یه شب، روی تختی که 10 ساله روش می خوابی، دراز بکشی و فکر کنی که این تخت،
چــــــــــــــــــــــــــقــــــــــــــــــــــــــــدر برای توی تنها بزرگه.

صدای سوت بلند میشه و درهای قطار بسته میشن. از پنجره تو رو میبینم که تو آخرین لحظه از لای در بیرون میپری. آرزو می کنم که کاش در بسته میشد و جا میموندی. بعد فکر میکنم چه فایده، بالاخره که باید میرفتی.خم میشی، منو نگاه میکنی، چیزهای گنگی میگی و می خندی، فکر کنم راجع به رد شدن از لای در قطاره.

.قطار راه می افته و دیگه صورتت رو نمیبینم. زبونم رو روی لبم میکشم. مزه اون آخرین بوسه رو میده. بیرونو نگاه می کنم. تاریکه. بغض گلومو فشار میده، ولی میدونم دیدن یه دختر تنهای گریون اون هم ساعت 10 شب خیلی منظره قشنگی نیست و آدمها رو یاد خیلی چیزها میندازه. سرمو تکیه میدم به شیشه و سعی می کنم که بخوابم.

...

چشمامو که باز می کنم، رسیدیم . داره بارون میاد، اونقدر زیاد که اگه زیرش مثل ابر بهار هم گریه کنم، خیسی صورتم حیرت هیچ کس رو بر نمی انگیزه. پیاده میرم کلی، و فکر میکنم که آیا واقعاً برای درست زندگی کردن، باید از تو می خواستم که بری؟! به تردیدم فکر میکنم، قدمهام سست میشن. بعد فکر میکنم که کار درستی کردم، که این تردید، نتیجه نبودن اطمینانی که برای گرفتن تصمیم لازمه، نیست، که این تردید فقط و فقط به این دلیله که نبودنت خــــــیــــــــلـــــــــی سخته.

من چون باید درست زندگی کنم، از تو خواستم که بری. خواستم که بری، و روزی بیای که با من بودنت، ارزش هام، و غرورمو از بین نبره. خواستم که بری، برای اینکه روزی بتونم به دخترم بگم که هیچوقت نباید به هیچ دلیلی خودشو فراموش کنه، هیچ وقت نباید از کنار هم گذاشتن زندگی واقعی و رویاهاش طفره بره، که هیچوقت نباید از مقایسه اونچه هست با اونچه باید باشه، بترسه. که به هر قیمتی باید ، وظیفه داره، اصلا مجبوره، که درست زندگی کنه، حتی اگه اون قیمت چشیدن طعم بوسه ای باشه، که ممکنه آخرین بوسه مردی باشه که صمیمانه دوستش داره... بغض گلوم رو فشار میده.

سعی می کنم به چیزهای خوب فکر کنم، به تمام لحظه هایی که با تو بودم، روز، شـــــب. به برگشتنت، و به تمام روزها و لحظه ها و شب هایی که میشه باهم بود. یعنی میشه...؟

"بازهم قصه بگو، تا به آرامش دل، سر به دامان تو بگذارم و در خواب روم."

دیشب غازهای وحشی،
هنگام مهاجرت،
از بالای سر سیاره ما
گذشتند...